Rozdział 2

Rozzłoszczona dojechałam do domu. Przez całą drogę zadręczałam się przeróżnymi myślami, a zwłaszcza Oscarem. Wysiadłam zmęczona z auta i usłyszałam, dobiegającą z domu, głośną muzykę. Wchodząc do środka, natknęłam się na jakiegoś chłopaka. Cały dom był pełny ludzi, więc przecisnęłam się przez tłum, aby poszukać Josha i w końcu go znalazłam. Pociągnęłam go za rękę, żeby z nim porozmawiać, a on wstał opornie, wpadając na mnie. Był jeszcze w miarę trzeźwy, więc mogłam do niego dotrzeć.
-Co to ma być?! - krzyczałam, a ludzie wokół wpadali na mnie. - Gdzie mama, Sam?! - wydarłam się mu do ucha, ale on i tak pewnie nic nie usłyszał. Nic dziwnego, od tej muzyki można było ogłuchnąć.
-Młoda, zabaw się! - złapał mnie w pasie jakiś koleś, a ja odwróciłam się do niego, po czym uśmiechnęłam się sztucznie i walnęłam mu z całej siły w twarz. Josh wyprowadził mnie na ogród i złapał się za głowę. Tak to już jest, jak za dużo procentów pójdzie. Powiedział coś, ale nie wyraźnie, więc ja pierwsza zaczęłam mówić.
-Josh! Co to wszystko ma znaczyć?! - powiedziałam z taką złością, że aż naplułam mu  w twarz.
-Nigdy nie widziałaś, jak wygląda impreza? - mówił, wycierając buzię, po czym wzruszył ramionami, jakby nigdy nic. - A ty ponoć miałaś być z Oscarem. - zmarszczył czoło, a ja zrobiłam wielkie oczy, kiedy przez okno wyleciała piłka baesbollowa.
-Co?! Jak to miałam być z... Skąd ty wgl. o tym wiesz? - zapytałam nabuzowana i zaczęłam się wiercić. Miałam ochotę go walnąć. Musiałam się na kimś wyżyć.
-Boże... Młoda no poprosiłem go, żeby cię czymś zajął, bo ty byś o wszystkim wypaplała mamie - powiedział, a ja wkurzona nadepnęłam mu z całej siły na nogę. - Auaa! Pogięło cię do końca?
Wrzasnęłam, po czym odwróciłam się i poszłam do auta.
-Śpię dzisiaj u Carmen - krzyknęłam, po czym wrzuciłam torbę do bagażnika. Wsiadłam do środka i tak siedziałam przez parę minut. Wtedy byłam już pewna, że całkiem opadłam z sił. W końcu włączyłam silnik i odjechałam z podjazdu. Łzy spływały mi po policzkach, a serce biło co raz szybciej. Poddałam się, bo dlaczego tylko mi ma zależeć? Myślałam, że Oscar na prawdę mnie polubił, że może mamy jakąś przyszłość, ale to wszystko okazało się jednym wielkim kłamstwem.
W ciszy dojechałam dojechałam do najwyższego hotelu w całym Manhatanie i zostawiłam auto szoferowi, który pojechał nim do podziemnego parkingu. Na korytarzu zauważyłam Carmen. więc zapłakana podbiegłam do niej.
-Carmen! - zawołałam, a gdy się odwróciła, rzuciłam się jej na szyję.
-Steph?! Co ty... - zająknęła się, po czym dodała - co ty tutaj robisz? - zapytała, ale ja nie mogłam się powstrzymać od płaczu. Nie dałam rady nic z siebie wydusić. - Dobra, chodźmy do mojego pokoju.
Wjechałyśmy windą na samą górę i weszłyśmy do sali na końcu korytarza. Usiadłam na jej łóżku i popatrzyłam na nią błagalnym wzrokiem.
-Ej, co się stało? - zapytała, a ja schowałam twarz w dłoniach, ale zaraz zaczęłam jej wszystko opowiadać na przemian z płaczem. Wysłuchała mnie do samego końca, a potem przytuliła. Nie mogłam przestać płakać, więc wyszłam sama na balkon, aby wszystko przemyśleć i uspokoić się. Usiadłam na słomianym krześle. wytarłam łzy, a z pokoju usłyszałam głos Josh'a. Rozmawiał z Carmen. Dyskretnie zajrzałam do środka, a oni stali już przytuleni do ściany i wymieniali się namiętnie śliną. Tak, zapomniałam dodać, że Carmen i Josh są razem.
Specjalnie weszłam do pokoju, zabrałam swoją torbę i, wychodząc, zatrzasnęłam za sobą drzwi.
-Steph! - krzyczała Carmen, która z osuniętym ramiączkiem wyszła na korytarz, ale Josh wciągnął ją z powrotem do środka. To najgorszy brat na świecie! Nie na widzę go! Ze złości walnęłam pięścią w ścianę, a potem zbiegłam schodami na sam dół i wyszłam z hotelu. Przed oczami przejechał mi samochód ciężarowy i chlusnął na mnie ogromną falą, wjeżdżając  chyba w największą kałużę na ulicy.
-No zajebiście - westchnęłam głośno. - Lepiej być nie może.
Nagle podjechał ktoś w czarnym BMW. Otworzył okno, a ja nachyliłam się i zobaczyłam Oscara.
-A jednak - powiedziałam przez zaciśnięte zęby. Ruszyłam w drugą stronę, a on zaczął wycofywać, aż w końcu wysiadł z auta i podbiegł do mnie.
-Stephanie! - wołał, a ja przyśpieszyłam. - Stephanie!
Wszyscy się na nas patrzyli, a ja spaliłam się za wstydu. Postanowiłam się zatrzymać i wysłuchać, co ma do powiedzenia. Stanęłam przed nim i ze łzami w oczach popatrzyłam na niego.
-Czego chcesz? Po co ty tu wgl. przyjechałeś?
Nic się nie odezwał, tylko spuścił głowę i pociągnął nosem.
-Przepraszam cię za wszystko. To ja poprosiłem Josha, żebym mógł się z tobą umówić. Nigdy nie miałem odwagi, aby do ciebie podejść. Po prostu skorzystałem z okazji, bo wiedziałem od początku o jego imprezie. Miałem nadzieję, że zgodzisz się ze mną spotkać, a to, że Josh powiedział ci, że to on mnie do tego wszystkiego namówił, to nie prawda. Ledwo, co go ubłagałem, żeby on mi pomógł.
Myślałam, że zaraz zemdleję. Nikt nigdy nie powiedział mi takiej rzeczy. Wtedy przypomniało mi się, że mama ciągle mnie namawiała, abym znalazła sobie chłopaka. Cicho się zaśmiałam i przytuliłam go, a on objął mnie w pasie. Czułam jego ciepło, radość. Wiedziałam, że to wszystko dzięki Joshowi. Byłam mu dłużna i to dużo.
Zaczęło kropić, więc Oscar zaprowadził mnie do swojego auta. Po jakimś czasie wyjechaliśmy z miasta. Byłam tak podekscytowana, że banan nie chciał zniknąć z mojej twarzy. Poczułam jak jego dłoń jeździ po moim udzie, a kiedy skierowałam na niego wzrok, popatrzył na mnie i uśmiechnął się normalnie jak Sterling Knight. Po jakimś czasie dojechaliśmy do wielkiego białego domu z pięknym zadbanym ogrodem, a na środku stała ogromna kamienna fontanna. Oscar wysiadł i podszedł z drugiej strony auta, po czym otworzył mi drzwi, podał mi rękę, a ja wysiadłam. Nie byłam pewna tego, co robię. Weszliśmy do środka i wszędzie było pusto i ciemno.
-Spokojnie, nikogo nie ma w domu - powiedział, po czym klasnął dwa razy w ręce i zapaliły się chyba wszystkie możliwe światła. - Zaraz wrócę.
Oscar pobiegł kręconymi schodami na górę, a ja postanowiłam się rozejrzeć. Weszłam na lewo do ogromnego salonu i ujrzałam wokół szklane gabloty ze zdjęciami i nagrodami jego ojca.
Ciągle zadręczałam się tym, dlaczego Oscar mnie tu przywiózł, po co to wszystko? Nie ustałam na nogach, więc usiadłam na dużej skórzanej kanapie i powoli zasnęłam.

*   *   *

W nocy obudził mnie głośny pisk auta. Wstałam leniwie, a zaraz podszedł do mnie Oscar.
-Co to było? - zapytałam  zaspana i, zamykając oczy, położyłam głowę na jego ramieniu, a on się zaśmiał, kiwając głową.
-Mój tato przyjechał po jedną rzecz.
-Twój tato?! - zaczęłam szybko poprawiać włosy, a potem podciągnęłam osunięte ramiączko biustonosza.
-Tak, ale już pojechał, bo za dwa dni ma rozdanie nagród w Sydney i kończy swoją karierę.
-Oh... - westchnęłam, po czym ułożyłam się ponownie na kanapie. Przecież to byłby zaszczyt poznać kogoś takiego.
-Steph - powiedział cicho, kiedy ja siedziałam z głową opartą o kanapę. Przymrużyłam oczy i nagle poczułam jego dłoń na swojej ręce, a gdy je otworzyłam, on siedział nieruchomo obok mnie. Nastała chwila ciszy. Nie chciałam działać za szybko i nie mogłam też wyjść przed nim na idiotkę. Dobrze wiedziałam, do czego zmierza. Bardzo tego pragnęłam, tylko nadal nie mogłam zapomnieć o tym, jak przedtem się wobec mnie zachował.
Usiadł bliżej i przejechał dłonią po moim policzku. Przeciągał to i przeciągał, a ja po prostu usiadłam na jego kolanach i zaczęłam go całować. Nie wiem, co mnie opętało. Czułam jego zdziwienie, ale i radość. Był taki delikatny, ostrożny, a wszystkie ruchy wykonywał powoli, co było naprawdę świetne. Miałam tylko nadzieję, że się do mnie nie zrazi. Zdałam sobie sprawę, że zależy mi na nim i to bardzo.
Odchylałam głowę, a on całował mnie po szyi i dekoldzie. Co najmniej trzy malinki miałam na pewno. Przyciągnął mnie do siebie, a potem się zaczęło. Przejeżdżał rękami po mojej talii, a następnie ułożył je na moich pośladkach. Odsunęłam się i zagryzłam dolną wargę. Nie mogłam, nie chciałam, nie potrafiłam. Może nie chodziło mu o to damo, co mi, ale wolałam przestać niż będzie za późno.
Znałam go tyko jeden dzień, a już był mi bardzo bliski. Wiedziałam, że prędzej czy później i tak będę musiała wrócić do swojego szarego życia.
-Muszę iść. Mama pewnie mnie zabije... - przerwałam i ziewnęłam głośno, a on wstał i powiedział.
-Przecież jest środek nocy - objął mnie w pasie, a jego oddech poczułam na swoich bladych policzkach. Był piękny, niesamowity. - Zostań chociaż do rana.
Nagle poczułam wibracje w kieszeni. Wyjęłam ten staroć i przeczytałam sms-a od Josha: "Gdzie ty jesteś?! Mama zaraz wróci!"
-Przepraszam, ale naprawdę muszę już lecieć, bo inaczej będę miała przerąbane - odsunęłam się od niego i powoli podniosłam swoją torbę. Wyprostowałam się, a on odprowadził mnie do drzwi. Stanęłam w progu i spojrzałam na niego. Byłam ciekawa, jak będzie wyglądało nasze pożegnanie. Widząc jego smutną minę, przytuliłam go, ale on pragnął czegoś innego, czułam to.
Przejechałam ustami po jego wargach, po czym wybiegłam po schodach z ganku, a na podjazd wjechała taksówka. Wsiadłam do niej i mężczyzna zawiózł mnie do domu. Było ciemno i zimno. Pogrążyłam się w myślach dotyczących mnie i Oscara. Podkurczyłam nogi, siedząc tak do końca drogi, patrzyłam przez okno na spływające po szybie krople deszczu.
Dojechaliśmy pod sam dom. Wysiadłam pospiesznie z auta i pobiegłam w stronę drzwi. Weszłam do środka, a to co zobaczyłam to był istny koszmar. Przewrócona kanapa, rozbite lampy, szyby i wszystko, co możliwe leżało na ziemi, jakby przeszło tamtędy tornado. Ktoś zapukał do drzwi, więc tylko je uchyliłam, żeby nikt nie zobaczył tego syfu.
-Kto tam? - zapytałam drżącym głosem i przyłożyłam ucho do drewnianych drzwi, po czym przytrzymałam mocno klamkę. Stałam przerażona, aż w końcu usłyszałam znajomy głos.
-Stephanie, to ja Sam - Sam to facet mamy. Nie chciałam go wpuścić, bo by mi się oberwało, chociaż wiedziałam, że to wszystko wina Josha.
-Stephanie! Otwórz drzwi! - powiedziała stanowczo moja mama.
Ze strachu  przekręciłam klamkę, a wtedy oni weszli do środka. Josh zbiegł ze schodów i zatrzymał ich w przedpokoju.
-Mamo... ja nie wiem, jak to się stało.
Sam przecisnął się obok niego i poszedł do salonu. Wiedziałam, że to się źle skończy, więc po cichu udałam się do swojego pokoju. Słyszałam piski i krzyki złości. W sumie to nawet się cieszyłam, że w końcu mu się oberwało. Miałam dość hałasu, więc wyszłam przez okno i zeszłam po drzewie, kierując się do garażu, gdzie czekała na mnie już moja Honda. Poszperałam trochę pod maską, a potem wyczyściłam ją na podjeździe. Postanowiłam pojechać do Frowtown, były tam najlepsze trasy wyścigowe. Sprawdziłam jeszcze, czy cała trójka nadal się kłóci, a potem wyjechałam spod domu, wyjechałam z miasta.
Dwie godziny o wschodzi słońca minęły bardzo szybko. Kiedy dojechałam na miejsce, wokół stało mnóstwo samochodów. Wysiadłam z auta i rozejrzałam się. Dopiero po chwili zoriętowałam się, że ma się odbyć turniej eliminacyjny do rajdu terenowego.
Podeszłam do barierki, gdzie stali wszyscy uczestnicy eliminacji. Stanęłam za ostatnią osobą, żeby dowiedzieć się czegoś więcej.
-Steph?! - usłyszałam męski głos. Odwróciłam się, ale rażące słońce zasłoniło mi cały obraz. Skrzywiłam się, po czym ręką zasłoniłam światło i ujrzałam Oscara w kostiumie rajdowym. Spojrzałam na niego zdziwiona, a on dodał. - Co ty tu robisz?
Pomyślałam, co mam mu powiedzieć. Chciałam zrobić Oscarowi na złość, tak jak on mi, więc odpowiedziałam:
-Przyjechałam, żeby wziąć udział w turnieju.
Uśmiechnęłam się sztucznie, a on stanął jak wryty. Pomachałam mu ręką przed oczami, aby się ocknął.
-Żartujesz co nie? To nie jest dyscyplina dla dziewczyn... - wkurzył mnie tym.
-I znowu to robisz! Uważasz, że jestem gorsza? Że nie dam sobie rady?!
Odwróciłam się, przejeżdżając włosami po jego twarzy i poszłam szybko do stolika z zapisami. Wpisałam swoje imię i nazwisko, a potem spojrzałam na niego morderczym wzrokiem. Wiedziałam w co się pakuję. To były zawody śmierci, a ja byłam co raz bliżej niej.